به گزارش مشرق، حزب دموکرات ایالات متحده در عصر مدرن هیچ گاه با کاندیداهای ریاست جمهوری که در حوزه سیاست خارجی حرفی برای گفتن نداشته اند روبه رو نشده است. اما همین مساله نتایج عجیب و غریبی داشته است: دموکرات ها دیگر چشم انداز منسجمی درباره جایگاه آمریکا در جامعه جهانی ندارند.

سیاست خارجی دونالد ترامپ به قدری پوچ و فانتزی است که تقریبا نگاه هر ناظر معتبر امور بین المللی را به اردوگاه دموکرات ها می کشاند. گردهمایی ملی حزب دموکرات تقریبا از تمام طیف های تشکیلات سیاست خارجی سخنران داشت: از سخنران های صلح طلبی چون باراک اوباما گرفته تا ژنرال های جنگ طلب. و نتیجه، یک گردهمایی بدون چشم انداز مثبت در حوزه سیاست خارجی بود. در این میان تنها یک نکته مثبت درباره هیلاری کلینتون وجود داشت و آن اینکه "حداقل می توانید در زمینه تسلیحات هسته ای به او اعتماد کنید."

البته شاید همین هم در این انتخابات بسیار بسیار عجیب غنیمت باشد. اما این شرایط نمی تواند برای همیشه ادامه پیدا کند. حزب دموکرات در انتخابات نوامبر پیروز شود یا نشود باید درباره این که می خواهد به جهان پیرامون ایالات متحده چه نگاهی داشته باشد عمیقا فکر کند. تنش ها و اختلافات میان دموکرات های میانه رو و تندرو در حال ظهور است و در این میان من (به عنوان یک رای دهنده) مطمئن نیستم که آن ها چه تصمیمی خواهند گرفت.

تغییر گفتمان دموکرات ها در سیاست خارجی

در کارزارهای انتخاباتی 2008 و 2012 مباحث سیاست خارجی امریکا تقریبا ساده بود. دموکرات ها حزب اوباما، لیبرال و رئالیسم بودند. آنها معتقد بودند که باید با دشمنان امریکا مذاکره کرد، از جنگ های بزرگ اجتناب کرد، به طور محدود از زور برای کشتن تروریست ها استفاده کرد و از غیرنظامیان حمایت کرد. جمهوری خواهان هم هنوز حزب جورج بوش بودند: نئومحافظه کاران تندرویی که از اوباما به دلیل ضعف در برابر تروریسم و مماشات با دیکتاتورها انتقاد می کردند. اما دونالد ترامپ تمام این معادلات را به هم زده است. انتقاد او از سیاست تغییر رژیم، حمایت او از به سرقت بردن نفت کشورهای دیگر، حمایت لفظی او از شکنجه هایی به مراتب بدتر از "ایجاد احساس خفگی مصنوعی"، کنار گذاشتن متحدان امریکا برای صرفه جویی در هزینه ها، را که کنار هم بگذارید مجموعه ای از ایده های عجیب و غریب خواهید داشت که هیچ کس از هیچ طیفی، چه دموکرات و چه جمهوری خواه، نمی تواند از آن حمایت کند.

از آنجایی که ترامپ تمام آن چه محافظه کاران به آن معتقد بودند را بیرون ریخته، سیاست خارجی آنان هم به شدت تضعیف شده است.     

در اردوگاه دموکرات ها نیز تا زمانی که گردهمایی ملی برگزار نشده بود مشخص نبود دموکرات ها چطور قرار است با این هرج و مرج جمهوری خواهان مقابله کنند. در دولت اوباما تمام سیاست های آنان در حوزه سیاست خارجی تقابل با سیاست خارجی محافظه کاران تندرو بود اما این راهکار در برابر دونالد ترامپ (که خود معادلات سیاست خارجی جمهوری خواهان را به هم ریخته) کارساز نیست.

در گردهمایی کلیولند در فیلادلفیا پاسخ این پرسش که سرانجام دموکرات ها چطور قرار است با جمهوری خواهان مقابله کنند را گرفتیم: دموکرات ها مخالفان جمهوری خواهان را به جمع خود اضافه می کنند.

گردهمایی دموکرات ها بر بخش های جنجالی سیاست خارجی اوباما، مانند توافق با ایران، تمرکز نداشت. این گردهمایی همچنین با سوابق هیلاری کلینتون به عنوان وزیر امو خارجه سابق هم هیچ نسبتی نداشت. در مقابل، این نشست بر توانایی های شخصی کلینتون متمرکز بود: ثبات، دانش و تجربه او. پیام مهم گردهمایی حزب دموکرات این بود که "کلینتون سیاست خارجی را در مسیر درستی قرار خواهد داد"؛ اما هیچ اشاره ای نشد که این مسیر درست دقیقا چیست.

تصمیم دشوار دموکرات ها  

می توان گفت که پیام جدید دموکرات ها در واقع قطب مخالف پیام آنها در انتخابات 2008 است. اگر به 2008 بازگردیم، می بینیم که کاندیدای انتخابات (اوباما) با وجود تجربه اندک، چشم انداز روشنی در سیاست خارجی داشت. کمپین انتخاباتی او بر تقابل با ایده های دولت بوش تمرکز داشت: پایان جنگ و شکنجه، رویکرد دیپلماتیک در برابر دولت های متخاصم و احیای جایگاه آمریکا در جامعه جهانی. دموکرات ها پس از پیروزی در انتخابات همگی حول سیاست های باراک اوباما با یکدیگر متحد شدند.  

رویکرد کلینتون در مقابل بر خوشامدگویی به جمهوری خواهانی تعبیه شده که ممکن است این سیاست ها را کتمان کنند. می توان گفت کلینتون در مجموع، برخلاف اوباما، تقابلی با سیاست خارجی جمهوری خواهان ندارد. او بیشتر به دنبال تقابل با شخص دونالد ترامپ است.

از پنجره انتخاباتی، این رویکرد شاید هوشمندانه باشد. دونالد ترامپ کاندیدای معمولی نیست: او فردی پرحرف انتقادناپذیر است که مدام تهدید می کند ناتو را نابود می کند؛ یا روسیه را ترغیب می کند که ایمیل شهروندان ایالات متحده را هک کند. این می تواند برای تمام شهروندان حتی جمهوری خواهان بسیار نگران کننده باشد به حدی که ترجیح دهند علی رغم میل باطنی به کلینتون رای دهند.  

اما مشکل این است که ائتلاف کلینتون تلاش دارد تا همه چیز را با هم داشته باشد، امری که تقریبا غیرممکن است. اگر کلینتون در انتخابات پیروز شود باید تصمیمات سختی بگیرد، تصمیمات قاطعی در حوزه سیاست خارجی که تن دادن به آنها بسیار دشوار است. اگر هم در انتخابات شکست را بپذیرد، حزب دموکرات مجبور خواهد شد که در برخی از امور، رویکردی را در پیش بگیرد که دونالد ترامپ در پیش گرفته است.

این بدان معنی است که دموکرات ها با یک بحران هویتی جدی رو به رو هستند: آنها باید تصمیم بگیرند که در سال های آتی، وقتی صحبت از امور بین الملل به میان می آید، آیا هنوز هم حزب اوباما هستند یا نیستند.   

صادقانه بگویم، نمی دانم که دموکرات ها چه تصمیمی خواهند گرفت. کلینتون خود به لحاظ غریزی از اوباما جنگ طلب تر است اما این که این جنگ طلبی در مقام رهبری حزب دموکرات تا چه اندازه است هنوز مشخص نیست و باید برای یافتن پاسخ این پرسش به انتظار آینده نشست.